“Savaşın Gölgesinde”
Bir sabah güneşi doğarken
Savaşın gölgesi çöker her yöne.
Topraklar kanla yoğrulmuş,
Ve herkes yorgun, herkes hüsran içinde.
Bir zamanlar umut dolu toprak,
Şimdi küllerle kaplanmış.
Gözlerde korku, yüreklerde yangın,
Savaş her yönüyle sarar insanları,
Ve kimse bilmiyor ne zaman son bulur bu feryat.
Yıkık binaların arasında bir çocuk,
Gözleri yaşlı, belki de soruyor:
“Ne zaman biter bu acı?”
Fakat kimse cevap veremiyor,
Çünkü cevap, kaybolmuş bir zamanın içinde.
Savaş, bir gün gelir ve tüm hayatı alır,
Bırakıp ardında bir avuç toprak ve bir yığın anı.
Kardeş kardeşe düşman olur,
Ve dostlar birbirine sırtını çevirir.
Savaş bir yıldız gibi parlar geceyi,
Ve insanlık karanlıkta kaybolur.
Her bir bomba, her bir kurşun,
Bir hayatı alır, bir hayali yıkar.
Ve savaş bitmeden önce,
Birçok kalp kırılır, birçok beden düşer.
Savaşın anlamı yoktur,
Sadece gözlerdeki hüzünle ölçülür.
Zaman geçer, ama geriye kalmaz hiçbir şey,
Sadece acı, sadece gözlerdeki ıssızlık kalır.
İşte böyle bir dünyada,
Savaşın bıraktığı izleri silmek ne kadar zor.
Fakat bir umut vardır hala,
Bir umut ki, insanın kalbinde,
Sevgi ve barış için açtığı kapıyı hiç kapatmaz.
Gün gelir, bu kara bulutlar dağılır,
Ve insanlar tekrar bir araya gelir.
Fakat o günden önce,
Savaşın gerçek yüzünü görmek gerekir,
Ve bir daha asla unutmamak gerekir:
Savaş, hiçbir zaman bir çözüm değil,
Barış, ancak bir arada olmakla mümkündür.
Bu şiir, savaşın yıkıcı etkilerini ve onun insanlık üzerindeki derin izlerini anlatıyor. Aynı zamanda barışın, sevginin ve insanlığın değerini vurgulayan bir mesaj taşıyor.
