Bir zamanlar, uzak bir köyde, Güzel adında bir kız yaşarmış. Onun en yakın arkadaşı ise Sadık adında akıllı ve sevimli bir köpekmiş. Sadık, köyün etrafındaki ormanda her gün Güzel’e eşlik eder, birlikte uzun yürüyüşler yaparlarmış.
Bir gün, köyde bir söylenti yayılmış: Ormanın derinliklerinde gizli bir hazine saklıymış. Ancak oraya ulaşmak çok tehlikeliymiş, çünkü ormanın derinliklerinde kaybolanlar bir daha geri dönemezmiş. Güzel ve Sadık bu macerayı duydular ve ormanın sırrını çözmeye karar verdiler.
İlk başta ormanın dışına çıkarken her şey normal görünüyordu. Fakat ilerledikçe, orman gittikçe kararmış, ağaçlar birbirine daha yakınlaşmış. Birden Sadık, önündeki patikada kaybolan bir iz fark etmiş. Hafifçe havlayarak Güzel’e gösterdi. Güzel, Sadık’ın gösterdiği yolu takip etmeye karar verdi.
Bir süre sonra karşılarına dev bir taş çıkmış. Taşın üzerinde eski bir yazı vardı: “Cesur olanlar, kalbinin sesini dinlesin. Hazine, sevgiyle bulunur.” Güzel ve Sadık, taşın etrafında dönüp dururken, Sadık birden parıldayan bir çiçek bulmuş. Çiçeğin etrafında öylesine bir aura varmış ki, Güzel ve Sadık nehrin kenarına geldiklerini fark etmişler.
Nehrin üzerinde bir köprü varmış, ama bu köprü çok eskiymiş. “Hazineyi arayanlar, bu köprüden geçmeli” diyen bir ses duydular. Sadık önce cesaretini toplamış ve köprüyü geçmeye başlamış. Güzel de ardında. Köprü ortasında, Sadık birden durdu ve bir kuytuya baktı. Orada, bir kutu vardı.
Sadık ve Güzel, kutuyu dikkatlice açtılar. İçinde altın ve değerli taşlar yerine, sadece bir yığın eski köpek oyuncakları, bir tüy ve bir parça kumaş vardı. Ancak, bu kutu, ormanın sırrını açan bir işaretti: Hazine, her zaman sevgi ve dostluktan ibaretti. Güzel, Sadık’a sarılarak “İşte asıl hazine bu!” dedi.
O günden sonra, Güzel ve Sadık, her zaman birbirlerine daha da yakın oldular, çünkü gerçek hazineyi bulmuşlardı: Dostlukları.
Ve böylece, köydeki herkes, Güzel ve Sadık’ın hikayesini duyduğunda, asıl hazinenin sevgi ve sadakat olduğunu öğrendi.
Son.
