Panda Masalı
Bir zamanlar, çok uzak bir ormanda, yemyeşil bambu ormanlarının derinliklerinde bir panda yaşarmış. Bu panda, diğerlerinden biraz farklıymış. Vücudu bembeyaz, siyah kürküyle oldukça güzel bir uyum içinde olsa da, kalbi bir o kadar kırılganmış. Her zaman neşeli, sakin ve sevgi dolu bir yapısı olan panda, diğer hayvanlar gibi ormanda eğlenceli oyunlar oynamaktan hoşlanırmış, ama içindeki bir eksiklik hep onu huzursuz edermiş.
Panda, her sabah güne, ormanın her köşesindeki bambu ağaçlarının taze yeşil yapraklarıyla kahvaltısını yaparak başlarmış. Bambu ormanının yüksek ve gür ağaçları arasında mutlu ve huzurlu bir yaşam sürerken, tek bir şey eksikmiş: Bir dost. Panda, ormanın diğer hayvanlarıyla dost olmak ister, ancak bazen bir şekilde kimse ona çok yakınlaşmazmış.
Bir gün, panda bir sabah yine bambu ormanında dolaşırken, derin bir hüzünle şunları düşünmüş:
— Keşke bir arkadaşım olsa… Birlikte oynayabileceğimiz, sohbet edebileceğimiz, her şeyi paylaşabileceğim bir dost.
Panda, aradığı dostu bulmak için ormanın derinliklerine doğru yürümeye karar vermiş. Yavaşça bambu ağaçlarının arasından geçerken, sesini duyduğu bir yerde durdu ve dikkatle kulak verdi. Birçok kuşun cıvıltıları, rüzgarın bambu yapraklarını hışırdatarak geçişi ve uzaklardan gelen bir yaban koyununun sesleri duyuluyormuş. Ancak bir ses vardı ki, panda o sesi hiç duymamıştı. Burası, bir nehir kenarına çok yakın bir yerdi ve sesi gelen şey bir kaplumbağaydı.
Kaplumbağa, su kenarında yavaşça yürüyerek nehrin kıyısındaki taşlara tırmanıyormuş. Panda, kaplumbağayı fark ettiğinde, büyük bir heyecanla ona doğru yaklaşmış ve merakla sormuş:
— “Merhaba! Ben panda, sen kimsin?”
Kaplumbağa, sabırlı ve yavaş bir şekilde gülümsemiş:
— “Merhaba panda! Ben de kaplumbağayım. Ne yapıyorsun burada? Duruşun pek hüzünlü gibi görünüyorsun.”
Panda, bir an için ne diyeceğini bilememiş, ancak kalbindeki boşluğu kaplumbağaya anlatmaya karar vermiş.
— “Benim bir arkadaşım yok. Her zaman yalnızım. Diğer hayvanlarla eğlenmek istiyorum ama bir türlü yakınlaşamıyorum. Bazen, dostluk nedir, bilmiyorum.”
Kaplumbağa, çok sakin bir şekilde başını sallamış ve şöyle demiş:
— “Yalnız hissetmen çok doğal. Her canlı bir şekilde yalnız kalır, ama unutma ki dostluk bir anda gelmez. O, zamanla büyür ve her iki tarafın kalbindeki sevgiyi, anlayışı ve sabrı gerektirir. Arkadaşlık, sadece birlikte vakit geçirmek değil, birbirini anlamak ve saygı duymaktır.”
Panda, kaplumbağanın sözlerini düşünerek biraz duraklamış ve sonra sormuş:
— “Ama biz farklıyız. Ben hızlı koşabilen, büyük bir panda iken, sen çok yavaş bir kaplumbağasın. Birlikte nasıl vakit geçirebiliriz?”
Kaplumbağa gülümsemiş:
— “Farklılıklar, aslında bizim en büyük zenginliğimizdir. Benim hızım yavaş olabilir ama sabrım büyüktür. Senin gücün büyük, ama seninle birlikte yürürken, birlikte keşfettiğimiz her şeyde bir arada olmak da çok güzeldir. Unutma, dostluk hızla koşmakta değil, birbirine değer vermekte, birlikte geçirilen anların kıymetini bilmektir.”
Panda, kaplumbağanın söylediklerinden çok etkilenmiş. Bir süre sessizce birbirlerini izleyip, ormanın doğal huzurunu hissetmişler. Birlikte bambu ormanını gezmeye başlamışlar. Panda hızla koşarken, kaplumbağa yavaşça yürürmüş ama birbirlerinin farklılıklarına saygı göstererek birlikte zaman geçirmişler.
Günler geçtikçe panda, kaplumbağayla olan arkadaşlığını daha da derinleştirmiş. Artık yalnız hissetmiyormuş. Kaplumbağanın sabrı ve sevgisi sayesinde, kendini değerli hissediyor ve her gün yeni bir şey öğreniyormuş. En önemlisi, birlikte geçirilen zamanın kıymetini biliyorlarmış.
Bir gün, ormanın diğer hayvanları da onları fark etmiş ve panda ile kaplumbağanın dostluğuna katılmak istemişler. Tüm orman, artık daha renkli ve neşeliydi. Farklılıklar bir araya geldiğinde, sevgiyle birleşen dostluklar ortaya çıkmış.
Ve panda, bir sabah, artık tek başına değil, kalbi dostlukla dolmuş bir şekilde güne başlarken, şunları düşünmüş:
— Dostluk, hızla koşmakta değil, sabırla birbirini anlamakta ve değerli anları paylaşmakta gizlidir. Her kalp farklıdır, ama dostluk, tüm kalpleri birleştirir.
Masalın Öğreti: Gerçek dostluk, farklılıkları kucaklamak, sabırla birbirini anlamak ve birlikte geçirdiğimiz zamanın kıymetini bilmekle başlar. Dostluk, bazen yavaş ve sabırlı bir süreç olabilir ama kalpteki sevgiyle, birlikte her şey mümkündür.
