Kahpesin sen, bir zamanlar canımdın,
Bir bakışınla ruhumu aldın, sonra yıktın.
Hani derdin ya, “Sonsuza kadar birlikteyiz,”
O sözlerin yalanmış, kalbimi çaldın, sonra terk ettin.
Her anımda seni düşündüm,
Sevdanı kalbimde yaşattım,
Ama sen, o saf sevgiyi kirlettin,
Ve benden geriye sadece bir enkaz kaldı.
Kahpesin sen, sözde sevda, gerçekte yalan,
Sana inandım, ama sen beni sattın.
Bir gülüşünle yıkıldım, bir bakışınla öldüm,
Ve hala, sana olan bu aşkın acısıyla canım yanıyor.
Gözlerimde bir zamanlar parlarken,
Şimdi karanlık, hiçbir şey görmüyorum.
Sana her şeyimi verdim,
Ama sen, her şeyimi aldın, ve bir damla bile bırakmadın.
Kahpesin sen, sevgiyi hiçe saydın,
Hep yalan söyledin, hep aldattın.
Bir zamanlar güvenle açtım kalbimi,
Şimdi, o güveni paramparça ettin.
Yalanların, ihanetin ve korkuların,
Beni sarhoş etti, içimdeki gerçekleri unutturdun.
Ama ne kadar uğraşsan da,
Bilmiyorsun ki, seni unutmak mümkün değil.
Kahpesin sen, ama artık seni sevmiyorum,
Bir zamanlar seni düşündüğüm her anı,
Şimdi silmek istiyorum, unutmamak için,
Çünkü seni sevmenin bedelini ödedim.
Haince gidişin, yüreğimde açtığın yaralar,
Bir ömür boyu sızlayacak, ama sen hiç düşünmedin.
Sonsuza kadar yalnız kaldım, senin yüzünden,
Ama bil ki, seni bu kalpte taşımıyorum artık.
Kahpesin sen, yıkılacak kadar sevdim seni,
Ama artık yıkılmadım, dimdik ayaktayım.
Sana olan sevgimi, bu acıyı unutmayı öğrendim,
Ve her geçen gün, senin yalanlarınla daha fazla büyüdüm.
