Aylin, günlerdir içini kemiren bir huzursuzlukla uyanıyordu. Geçtiğimiz hafta, sevgilisi Baran’la arasında giderek büyüyen bir mesafe vardı. Zamanında birbirlerine her konuda güvenen, dertlerini ve mutluluklarını paylaşan bu ikili, şimdi neden birbirlerinin dünyasında bu kadar yabancı hale gelmişti? Aylin, nedenini tam olarak anlayamıyordu ama bir şeyler eksikti, bir şeyler kaybolmuştu.
Bir akşam, Baran’ın yüzü hiç olmadığı kadar soğuktu. Aylin, bu durumu birkaç gündür fark ediyordu, ancak her defasında “Bir sorun yok, belki de ben fazla hassasım” diye kendini avutuyordu. Ama o akşam, Baran ona ne kadar yaklaşıp gelse de, sanki bir duvar vardı aralarında. Konuştukça, birbirlerini daha az anlıyorlar, daha az hissediyorlardı.
Sonunda, bir noktada Baran gözlerini kaçırarak, “Aylin, bence bu ilişkiyi bitirmeliyiz,” dedi. O an zaman donmuş gibiydi. Aylin’in içi boşalmıştı, ama bir yandan da çok uzaktı. Sanki, kalbi hiçbir şey hissetmiyor gibi bir boşluk içinde kalmıştı. Baran’ın bu sözleri, uzun süredir içlerinde büyüyen ama bir türlü dile getirilmeyen bir gerçeği ortaya çıkarmıştı. İkisi de aslında birbirlerine eskisi gibi hissetmiyorlardı.
Baran, “Bunu daha fazla sürdürmek, birbirimize daha fazla zarar vermek istemiyorum. Sen de beni eskisi gibi hissetmiyorsun, değil mi?” diye ekledi. Aylin, gözlerini kırpmadan Baran’a bakarken, içinde bir şeylerin kırıldığını hissetti. Ama buna rağmen, hala ona kıyamıyordu. Birbirlerine yıllarca emek vermiş, nice anı biriktirmişlerdi. Ama şimdi, zamanın ne kadar hızlı geçtiği, değişen insanları ve duyguları anlamak zorlaşmıştı.
“Belki de haklısın,” diye fısıldadı Aylin, gözleri dolarak. O an, kalbinin derinliklerinde bir şeyin son bulduğunu fark etti. Ayrılık, acı vericiydi, ama bir o kadar da bir tür kabullenişti. Belki de bazen insanlar birbirlerinin en iyi versiyonları olamazlardı. Aşk, bazen zamana ve koşullara dayanamayacak kadar kırılgandı.
O gece, Aylin’in gözlerinden süzülen yaşlar sadece ayrılığın hüznünü değil, aynı zamanda geçmişin de geride kalışını simgeliyordu. Ertesi gün, Baran’la son kez konuştular, birbirlerine elveda dediler. Birbirlerinin gözlerine son bir kez bakarken, ikisi de birbirine teşekkür etti. “İyi ki tanıdım seni,” dedi Aylin. Baran sadece başını sallayarak, “İyi ki tanıdık,” diye cevap verdi.
Ayrıldılar.
Aylin, evine dönerken, içindeki boşlukla baş başa kaldı. Geceleri Baran’ın yanında huzur bulduğu o anlar aklına geldi. Ama artık o anlar geçmişteydi. Kendini yalnız hissediyordu, ama bir yandan da rahatlamıştı. Bazen, bir ilişkiden ayrılmak, büyümenin bir parçasıydı. Belki de her şeyin bitmesi, yeniden başlayabilmek için bir fırsattı. Yavaşça, gözlerini kapatıp, derin bir nefes aldı. “Yeni bir sayfa,” diye düşündü, “Belki de yeni bir başlangıç zamanı.”
Bu hikaye, ayrılığın, acı ve hüzün kadar, insanın kendini yeniden keşfetmesi ve iyileşmesi için de bir fırsat sunduğunu anlatıyor. Her ayrılık, derin bir kayıp gibi görünse de, bazen insanlar kendi yollarına gitmek için ayrılmak zorundadırlar.
