Bir zamanlar, bulutların üzerinde yüzen bir şehir vardı: Alevsis. Efsaneye göre, şehir gökyüzünün derinliklerinde bir kristal yıldızın ışığıyla aydınlatılırdı. Bu kristale Gökyüzü Ateşi denirdi ve onun gücü sayesinde Alevsis sakinleri hem sonsuz bir yaşam sürer hem de uçan şehirlerini dünyadan gizli tutabilirdi.
Ancak bir gün, Gökyüzü Ateşi aniden sönmeye başladı. Şehir karanlığa gömülürken, sakinler panik içinde ne yapacaklarını bilemediler. O sırada, sıradan bir bahçıvan olan genç Kael, bir kehaneti hatırladı. Kehanete göre, Ateş’in ışığını geri getirmek için yıldızın kalbine bir “dünya kalbi” götürülmeliydi. Bu nesne, yalnızca dünyanın en derin ormanında, binlerce yıldır uyuyan bir ejderhanın koruduğu kutsal bir çiçekti.
Kael, cesaretini toplayarak bir maceraya atıldı. Yanına aldığı tek şey, büyükannesinden miras kalan paslı bir hançer ve gökyüzü rüzgarlarını yakalayan eski bir paraşüttü. Yolculuğu sırasında Kael, konuşan bir tilki, gizemli bir büyücü ve yüzen bir kaleden sürgün edilmiş bir prensesle tanıştı. Hepsi, onunla birlikte bu çiçeği bulup Alevsis’i kurtarmak için yemin etti.
Ejderhanın mağarasına ulaştıklarında, devasa yaratık uyanmış ve çiçeğin üstünde pusu kurmuştu. Kael, ejderhayla yüzleşmek için büyücünün ona verdiği cesaret iksirini içti ve kehanetin yalnızca “temiz bir yüreğe” boyun eğeceğini öğrendi. Ejderhayı incitmeden onunla konuşmayı başaran Kael, yaratığın sadece yalnız ve unutulmuş olduğunu fark etti. Ejderha, çiçeği onlara teslim etti ve Gökyüzü Ateşi yeniden parladı.
Kael, dünyaya barış ve dostluk getiren bir kahraman olarak anıldı, ancak en önemlisi, Alevsis’in yıldızları artık daha parlaktı. Çünkü Ateş sadece ışık değil, sevginin ve umudun bir yansımasıydı.
