Yüksek dağlar, sessiz bakışlar,
Göğe doğru yükselen yılların hatırası.
Rüzgarın fısıldadığı eski şarkılar,
Taşların ardında gizli bir masal, bir rüya.
Zirveye varmak, bir ömrün mücadelesi,
Her adımda kaybolan bir iz,
Toprağın kokusu, güneşin sıcağı,
Dağ, her şeyin başlangıcı, her şeyin sonu.
Yükseklerde zaman durur,
Sonsuzluğa doğru bir yolculuk başlar.
Her kayalık, her çiçek, her rüzgar
Birer gizem, birer öğretmendir insana.
Dağ, nehir gibi akar zaman içinde,
Zorlukları, acıları biriktirir yüreklerde.
Ama her zirveye ulaşan,
Bir parça da olsa huzuru bulur,
Ve her iniş, başka bir başlangıçtır.
Dağlar, sonsuz sabrın simgesidir,
İçinde bir dünya saklar,
Yüksekliklere çıkarak,
Her adımda daha çok büyür,
Ve her adımda daha çok küçülür insan.
Bir dağa bakınca,
Uzakları değil, kalbin derinliklerini görürsün.
Çünkü dağ, her zaman,
Bir yolculuk değil,
Bir anlam arayışıdır.
