Bir zamanlar ormanın derinliklerinde, sakin ve huzurlu bir köy vardı. Bu köyde, herkes doğa ile uyum içinde yaşar, hayvanlar ve insanlar birbirlerine saygı göstererek hayatlarını sürdürürlerdi. Fakat bir gün, ormanın derinliklerinde yalnız başına yaşayan yaşlı bir ayı ortaya çıkmaya başladı. Bu ayı, köy halkı için bir efsane haline gelmişti.
Ayının adı Koca Ayı’dı. O, zamanında köyün yakınlarındaki dağlarda yaşamış, ama bir gün bir bilinmeyen sebepten dolayı ormanın derinliklerine çekilmişti. Koca Ayı, devasa vücudu, güçlü kolları ve bembeyaz kürküyle herkesi etkilerdi. Ancak onun en büyük özelliği, sesiz ve sakin yapısıydı. Ormanın derinliklerinde kimse ona zarar vermez, o da kimseye zarar vermezdi.
Bir gün, köyün gençlerinden biri, cesaretini toplar ve ormanın derinliklerine doğru bir yolculuğa çıkar. Amacı, Koca Ayı’yı görmek ve onun hakkında daha fazla bilgi edinmektir. Günler süren bir yolculuktan sonra, sonunda Koca Ayı’yı bulur. Ayı, genellikle yalnızdır ama o gencin ne kadar cesur olduğunu takdir eder ve ona yaklaşır. Ayı, gence sakin bir şekilde bakar, sanki insanın ruhunu okur gibi.
Genç, korkusuzca Koca Ayı’ya yaklaştığında, ayı yavaşça ayağa kalkar ve onunla konuşmaya başlar. Koca Ayı, eski zamanlardan bahseder, nasıl bir zamanlar doğada düzenin ve barışın hüküm sürdüğünü anlatır. Ancak, insanlar doğanın dengesini bozdukça, o da yalnız kalmış ve ormana çekilmiştir.
Koca Ayı, gence bir ders verir: “Doğa, sabır ve denge ister. İnsanlar doğanın dengesini bozarsa, o dengeyi korumak için mücadele etmek gerekir. Ama her zaman şunu unutma: Doğaya zarar vermek, kendine de zarar vermektir.”
Genç, Koca Ayı’nın bu sözlerinden çok etkilenir ve ormandan geri dönerek köye döner. O günden sonra, köy halkı doğayla daha dikkatli, saygılı bir şekilde yaşamaya başlar. Koca Ayı ise ormanın derinliklerinde, huzurlu bir şekilde yaşamaya devam eder.
Ve bu şekilde, Koca Ayı’nın hikayesi, köyde nesilden nesile anlatılmaya devam eder.
