Bir zamanlar, Ahmet ve Mehmet, çocukluk yıllarının en yakın arkadaşlarıydı. Aynı mahallede büyümüş, birlikte oyunlar oynamış, en zor anlarında birbirlerinin yanlarında olmuşlardı. Ahmet ve Mehmet, okulda da birbirlerine hep destek olur, her konuda birbirlerine yardımcı olurlardı. Birlikte geçirdikleri o yıllar, her ikisi için de unutulmaz anılarla doluydu.

Bir zamanlar, küçük bir köyde Mehmet adında genç bir adam yaşardı. Mehmet, köyün en çalışkan, en azimli insanlarından biriydi. Ailesiyle birlikte yaşadığı ev, köyün biraz dışında, yeşillikler içinde bir tarlanın kenarındaydı. Tarlada çalışmak, Mehmet’in hayatının bir parçasıydı. Her sabah erkenden uyanır, güneş doğmadan tarlada olmayı alışkanlık haline getirmişti.

Bir zamanlar küçük bir kasabada, Murat adında 12 yaşında, içine kapanık ve hayalleriyle yaşayan bir çocuk vardı. Murat, kasabanın en büyük okulunda eğitim alıyordu. Ancak okulda hiçbir zaman çok popüler olmadı. Öğretmenlerinin en sevdikleri öğrenci değildi, arkadaşları arasında da genellikle yalnız kalıyordu. Ama Murat’ın kalbinde büyük bir tutku vardı: Yazarlık. Küçükken annesi ona bir defter almıştı, ve Murat o deftere hayallerini, düşündüğü hikayeleri yazardı. Ancak bu hayalini kimseye açmamıştı, çünkü yazmak, onun için yalnızca kendi dünyasında kalacak bir şeydi.

Bir zamanlar küçük bir köyde, oldukça yoksul bir aile yaşıyordu. Ailenin en küçük üyesi, Ayşe adında 7 yaşında, neşeli ve sevgi dolu bir kız çocuğuydu. Ayşe’nin ailesi geçim sıkıntısı çekiyor ve her gün hayatta kalabilmek için mücadele ediyordu. Ancak Ayşe’nin hayatı, büyük bir zorluk içinde olsa da içindeki sevgiyle ışıldıyordu. En zor günlerde bile, gülümsemesi her zaman etrafındaki herkesi ısıtıyordu.

Bu hikaye, Hz. Hızır’ın bilgelik ve sabırla ilgili öğretilerini yansıtan bir örnektir.