Bir zamanlar, Anadolu’nun güzel bir köyünde, Murat adında bir genç yaşardı. Murat, köydeki büyük ailesiyle birlikte yaşıyordu. Her yıl, Kurban Bayramı yaklaşınca köydeki tüm akrabalar bir araya gelir, bayramı birlikte kutlarlardı. Ancak bu yıl, Murat için biraz farklıydı. Çünkü uzun zamandır şehirde yaşamaya başlamış, ailesiyle nadiren görüşür olmuştu. Bayramda da, şehir hayatının koşuşturması arasında köydeki ailesine pek vakit ayıramayacağını düşünüyordu.

Bir zamanlar, uzak bir köyde Hasan adında genç bir çocuk yaşardı. Bu köy, dağların eteklerinde yer alan, çok güzel ama bir o kadar da zor şartlarda hayatını sürdüren bir yerdi. Köyde su kaynakları oldukça sınırlıydı. Hasan’ın ailesi, suyu temin etmek için her gün sabah erkenden, kilometrelerce uzaktaki kaynaktan su getirirdi. Bu, onları hem bedenen hem de zihnen oldukça yoran bir işti. Ama hayatlarını devam ettirebilmek için başka bir yolu yoktu.

Bir zamanlar, Ahmet ve Mehmet, çocukluk yıllarının en yakın arkadaşlarıydı. Aynı mahallede büyümüş, birlikte oyunlar oynamış, en zor anlarında birbirlerinin yanlarında olmuşlardı. Ahmet ve Mehmet, okulda da birbirlerine hep destek olur, her konuda birbirlerine yardımcı olurlardı. Birlikte geçirdikleri o yıllar, her ikisi için de unutulmaz anılarla doluydu.

Bir zamanlar, küçük bir köyde Mehmet adında genç bir adam yaşardı. Mehmet, köyün en çalışkan, en azimli insanlarından biriydi. Ailesiyle birlikte yaşadığı ev, köyün biraz dışında, yeşillikler içinde bir tarlanın kenarındaydı. Tarlada çalışmak, Mehmet’in hayatının bir parçasıydı. Her sabah erkenden uyanır, güneş doğmadan tarlada olmayı alışkanlık haline getirmişti.

Bir zamanlar küçük bir kasabada, Murat adında 12 yaşında, içine kapanık ve hayalleriyle yaşayan bir çocuk vardı. Murat, kasabanın en büyük okulunda eğitim alıyordu. Ancak okulda hiçbir zaman çok popüler olmadı. Öğretmenlerinin en sevdikleri öğrenci değildi, arkadaşları arasında da genellikle yalnız kalıyordu. Ama Murat’ın kalbinde büyük bir tutku vardı: Yazarlık. Küçükken annesi ona bir defter almıştı, ve Murat o deftere hayallerini, düşündüğü hikayeleri yazardı. Ancak bu hayalini kimseye açmamıştı, çünkü yazmak, onun için yalnızca kendi dünyasında kalacak bir şeydi.

Bir zamanlar küçük bir köyde, oldukça yoksul bir aile yaşıyordu. Ailenin en küçük üyesi, Ayşe adında 7 yaşında, neşeli ve sevgi dolu bir kız çocuğuydu. Ayşe’nin ailesi geçim sıkıntısı çekiyor ve her gün hayatta kalabilmek için mücadele ediyordu. Ancak Ayşe’nin hayatı, büyük bir zorluk içinde olsa da içindeki sevgiyle ışıldıyordu. En zor günlerde bile, gülümsemesi her zaman etrafındaki herkesi ısıtıyordu.

Bu hikaye, Hz. Hızır’ın bilgelik ve sabırla ilgili öğretilerini yansıtan bir örnektir.