Ağıt, anonim halk edebiyatı içerisinde önemli bir nazım biçimidir ve genellikle ölüm veya büyük kayıplar karşısında duyulan derin üzüntü, yas ve acıyı dile getiren şiirlerdir. Halk edebiyatında ağıtlar, özellikle kaybedilen birinin arkasından duygusal yoğunlukla söylenen ve acıyı dile getiren metinlerdir. Bu şiirler, halkın duygusal dünyasında önemli bir yer tutar ve kaybın ardından acıyı, özlemi, sevgiyi ve hatıraları yansıtarak toplumsal hafızayı da güçlendirir.

Türkü, anonim halk edebiyatının en önemli nazım biçimlerinden biridir. Halk edebiyatında duyguların, düşüncelerin ve günlük yaşamın sade, doğal bir biçimde ifade bulduğu şiir türüdür. Türkü, melodik yapısı, ritmik özellikleri ve **günlük hayatı yansıtan içerikleriyle halk arasında yaygın bir şekilde söylenir. Türküler, halkın çeşitli duygusal halleri, toplumsal olayları ve insan ilişkileri hakkında düşündüklerini, gözlemlerini aktaran özlü şiirlerdir.

Ninni, anonim halk edebiyatı içinde yer alan ve halkın gündelik yaşamını, çocukları uyutma gibi amaçları içerirken aynı zamanda duygusal ve manevi değerleri anlatan bir nazım biçimidir. Ninni, halk arasında şarkı olarak söylenir ve genellikle ritmik, melodik, sakinleştirici bir yapıya sahiptir. Anlam derinliği taşıyan ve genellikle çocukları uyutma amacıyla söylenen bu tür şiirler, aynı zamanda toplumda gönül rahatlığı sağlama, saf duygular ve sevgi gibi temaları işler. Ninnilerin sade ve anlaşılır dil kullanımı, onları halk arasında geniş kitlelere yayılmasını sağlar.

Mani, anonim halk edebiyatının en önemli ve yaygın nazım biçimlerinden biridir. Türk halk edebiyatının hece ölçüsü ve dörtlük biçimiyle yazılan mani, hem halk şiirinde hem de tasavvuf edebiyatında önemli bir yere sahiptir. Genellikle sade, kısa, anlamlı ve duygusal bir yapıya sahip olan maniler, halkın günlük yaşamını, duygusal deneyimlerini ve düşüncelerini en basit ama etkili şekilde ifade etmek için kullanılan şiirlerdir.

Şathiye, tasavvuf edebiyatında yer alan özel bir nazım biçimidir ve özellikle tasavvufî öğretilerin mizahi, ironi ve alaycı bir dille ifade edildiği bir türdür. Şathiye, genellikle şairlerin veya sufi mürşitlerin Allah’a olan aşklarını, manevi deneyimlerini ve mistik halleri anlatırken, günlük hayattaki alışılmış düşüncelerin dışına çıkarak saf ve derin bir anlam ortaya koymalarına olanak tanır. Şathiyede, Allah’ın kudreti, Peygamber sevgisi ve manevi olgunlaşma gibi tasavvufi temalar, bazen gizemli bir dille, bazen de düşünceyi sarsan bir ifadeyle dile getirilir.

Devriye, tasavvuf edebiyatına ait bir nazım biçimidir ve özellikle tasavvufi düşünceyi, dönüşüm ve yeniden doğuş kavramlarını işleyen bir türdür. Bu nazım biçimi, aynı zamanda kozmik döngü ve evrensel düzenin anlatıldığı, nefsin arınması, öze dönüş gibi manevi anlamlar taşıyan bir yapıya sahiptir. Devriye, genellikle sufizmin derin felsefi ve mistik öğretilerini şiirsel bir biçimde ifade etmeye yönelik kullanılan bir türdür.

Nutuk, tasavvuf edebiyatı içinde yer alan önemli bir nazım biçimidir. Nutuk, sözlü anlatım ve öğreti verme amacı taşıyan bir türdür ve genellikle tasavvufi düşüncelerin halka açıklanması, öğüt verilmesi ya da manevi bir ders verilmesi amacıyla kullanılır. Nutuklar, öğretici, didaktik ve manevi anlamlar taşıyan metinlerdir. Bu türdeki eserler, daha çok tasavvufî öğretileri yayma ve insanları manevi olgunlaşmaya teşvik etme amacını taşır. Nutuk, aynı zamanda bir vaaz biçiminde de kabul edilebilir, çünkü genellikle yazılı veya sözlü olarak halkı manevi anlamda eğitmeye yönelik kullanılan bir araçtır.

Deme, tasavvuf edebiyatına ait bir nazım biçimidir ve özellikle tarikat şairleri tarafından yazılmış, tasavvufî düşüncelerle iç içe geçmiş dini şiirlerdir. Deme, Allah’a aşk, manevi yolculuk, nefsin arındırılması gibi temaları işler. Tasavvufi bir bakış açısına sahip olan bu şiirler, genellikle bir duanın veya öğüdün niteliğini taşır ve müzikal bir yapıya sahip olarak zikir ve mevlid gibi dini törenlerde okunur.