Bir zamanlar, Ahmet ve Mehmet, çocukluk yıllarının en yakın arkadaşlarıydı. Aynı mahallede büyümüş, birlikte oyunlar oynamış, en zor anlarında birbirlerinin yanlarında olmuşlardı. Ahmet ve Mehmet, okulda da birbirlerine hep destek olur, her konuda birbirlerine yardımcı olurlardı. Birlikte geçirdikleri o yıllar, her ikisi için de unutulmaz anılarla doluydu.
Fakat zamanla hayat onları farklı yollara sevk etti. Ahmet, ailesinin işleri nedeniyle başka bir şehre taşındı ve orada üniversiteye başladı. Mehmet ise aynı mahallede kalarak bir işe girdi, ailesine destek olmaya çalıştı. Yıllar geçtikçe, telefonlar azaldı, mektuplar kayboldu, ve eski dostlar birbirlerinden giderek uzaklaştılar.
Birkaç yıl sonra, Ahmet’in aklına eski dostu Mehmet geldi. Yıllardır görüşmemişlerdi, ama bir zamanlar paylaştıkları o dostluk hala kalbinde canlıydı. Ahmet, bir gün cesaretini topladı ve Mehmet’i aramaya karar verdi. Telefonu çaldı, birkaç saniye sonra Mehmet’in sesi geldi:
“Ahmet, ne haber dostum? Uzun zaman oldu!”
Ahmet, gülümseyerek konuştu: “Evet, yıllar geçti Mehmet. Sana yazmak istedim ama bir türlü zaman bulamadım. Çok şey değişti, ama eski günleri hatırladım. Nasılsın? Hâlâ o eski mahallede misin?”
Mehmet’in sesi biraz hüzünlüydü: “Evet, hâlâ aynı mahalledeyim. Hayat devam ediyor, ama ne yalan söyleyeyim, eskisi gibi değil. Aradan geçen yıllar, insanlar, işler derken eski günlerin ne kadar değerli olduğunu anlıyorum. Sen nasılsın? Yine o uzak şehirde misin?”
Ahmet, bir an duraksadı. “Evet, hala aynı şehirdeyim. Ama seni görmek istiyorum, uzun zaman oldu. Belki eski günleri yad edebiliriz. Ne dersin? Yıllar sonra bir araya gelmeye ne dersin?”
Mehmet’in sesi neşelendi: “Vallahi çok isterim Ahmet. Hadi buluşalım, eski dostları görmenin verdiği mutluluğu yaşamak lazım. Nerede buluşalım?”
Böylece, Ahmet ve Mehmet uzun bir aradan sonra buluşmak için bir tarih belirlediler. O gün geldiğinde, Ahmet, eski mahalleye doğru yola çıktı. Gittiği mahalle, yıllardır hiç değişmemiş gibi duruyordu. Sokaklar, çocukların oynadığı park, o eski ağaçlar hâlâ yerli yerindeydi. Ama Ahmet, bir şeylerin eksik olduğunu fark etti. İşte o eksik olan şey, eski dostuydu.
Mehmet, eski evinin önünde Ahmet’i bekliyordu. Ahmet, Mehmet’i uzaktan görünce, yıllardır görmediği eski dostuna doğru yürüdü. Her adımda, eski anıların canlandığını hissetti.
Mehmet, gülümseyerek Ahmet’i karşıladı: “Beni tanıyabildin mi, Ahmet? Bir zamanlar aynı sokakta koştuğumuz o çocuktan eser var mı, sence?”
Ahmet, gülerek cevap verdi: “Hâlâ tanıyorum seni, Mehmet. Yıllar geçse de değişen bir şey yok gibi. Yalnızca saçlarımız biraz beyazlamış, o kadar.”
İkisi de güldü ve eski dostluğun verdiği rahatlıkla birbirlerine sarıldılar. İki eski dost, parkta uzun uzun yürüyüp, birlikte büyüdükleri yılları, mahalledeki çocukluk anılarını konuştular. Birbirlerinin hayatındaki eksiklikleri, mutlu anları, zorlukları paylaştılar. Her ikisi de yıllar içinde büyümüş, farklı hayatlar kurmuşlardı ama bir şey değişmemişti: Dostlukları hala aynıydı.
Mehmet, bir an durakladı ve Ahmet’e dedi: “Bazen insanlar zamanla birbirinden uzaklaşıyor, ama gerçek dostluk, zamanla solmaz. Yıllar geçse de, gerçekten değerli olan şeyler kalır. İşte bu an, bizim için yıllar sonra bile hatırlanacak olan şey.”
Ahmet, başını sallayarak onayladı: “Kesinlikle. O eski günlerdeki gibi, yine birbirimizin yanında olmak çok güzel. Zaman değişse de, dostluklarımızın kıymetini bilmek gerek. İnsan hayatındaki en değerli şeylerden biri, iyi bir dost.”
O günün sonunda, Ahmet ve Mehmet ayrıldılar. Ama birbirlerine söz verdiler: Daha fazla zaman kaybetmeyeceklerdi. Eski dostluklarını koruyacak, sık sık görüşeceklerdi. Çünkü yıllar geçse de, eski dostlar arasında geçen anılar, zamanla daha da değerli hale geliyordu.
Mesaj: Eski dostluklar, zamanla mesafeler, farklı hayatlar ve olaylarla sarsılsa da, gerçekte değerini hiçbir şey kaybettirmez. Dostluk, bir kez kurulduğunda, yıllar sonra bile birbirini anlama ve hatırlama gücünü taşır. Gerçek dostlar, hayatın zorluklarında daima birbirlerinin yanında olurlar. Zamanın ve mesafelerin ötesinde, eski dostlukların gücü, her zaman yeniden birleştirir.
