Ormanın derinliklerinde, biri yerin altında, diğeri toprağın üstünde yaşayan iki canlı vardı: Biri karanlığı seven, sessizce tüneller açan Köstebek; diğeri ise geniş çayırları seven, hızlı ve atik Tavşan.
Köstebek günlerini toprak altında geçirir, solgun güneşi nadiren görürdü. Toprakla konuşur, kökleri tanır, en iyi patikaları bilirdi ama yukarıda neler olduğunu hayal etmekle yetinirdi.
Tavşan ise başka bir dünyanın canlısıydı. Güneşi sırtında hisseder, rüzgarla yarışır, kuşlarla yarış ederdi. Ama toprağın altındaki sessizlikten ve bilinmezlikten korkardı.
Bir ilkbahar sabahı, Tavşan toprağın kenarında ot ararken ayağı aniden kaydı. Yere düştü ve bir çukurun içine yuvarlandı. Karanlık, nemli bir tünelin içindeydi. Gözleri karanlığa alışamadı, paniğe kapıldı. Çıkışı bulamıyordu.
Tam o sırada, iki küçük göz karanlıkta belirdi. Köstebek, kendi tünelinde yabancı birini fark etmişti.
“Kim var orada?” diye sordu Köstebek.
“Tavşanım ben… Sanırım yanlışlıkla buraya düştüm. Çıkamıyorum!”
Köstebek bir an durdu, sonra güldü. “Yerin altında kaybolmak kolaydır, ama burada yön bulmak da bir sanattır,” dedi.
Tavşan, “Lütfen yardım et. Güneşi tekrar görmek istiyorum,” diye yalvardı.
Köstebek bir süre düşündü. Onun dünyası karanlıktı ama içgüdüleriyle yönünü şaşırmadan gezebiliyordu. Yardım etmeye karar verdi.
“Gel, beni takip et. Burnum güneşe döndüğünde seni çıkışa götüreceğim,” dedi.
Tavşan, Köstebek’in arkasına takıldı. Dönemeçler, çatallar, dar geçitlerden geçtiler. Her adımda Köstebek, toprağın titreşimlerini okuyarak yolları seçti.
Nihayet, toprağın yüzeyinden gelen sıcak bir ışık huzmesi belirdi. Tavşan sevinçle yukarı atladı ve güneşi tekrar gördü.
Köstebek ise geride durdu. O karanlığı seviyordu.
Tavşan döndü, “Gel, sen de yukarı çık. Güneş güzel!” dedi.
Köstebek hafifçe gülümsedi. “Herkesin dünyası farklıdır Tavşan. Senin ışığın yukarıda, benimki ise içeride saklıdır. Ama bazen, yollarımız kesiştiğinde, birbirimize yardımcı olabiliriz.”
Ders:
Her canlının yaşadığı dünya farklı olabilir. Kimi karanlıkta huzur bulur, kimi aydınlıkta. Önemli olan, birbirimizi anlamaya çalışmak ve ihtiyaç duyduğunda yardım elini uzatmaktır.
